Oordeelloos en genadig luisteren

Sinds enkele maanden mag ik het ambt van wethouder vervullen in deze mooie gemeente. Een verrassende en ongedachte route: wethouder in de gemeente Elburg. En dan ook nog eens met prachtige portefeuilles die de samenleving raken. Als overheid zijn we er in mijn bescheiden mening, juist voor de zwakken, de weerlozen en hen die hulp nodig hebben. Er zijn voor de inwoners die op één of andere manier steun en bescherming zoeken, is een kerntaak van de gemeente.

We leven met elkaar in een samenleving waar het op zijn zachts gezegd, niet eenvoudig is. Veel dingen zijn ingewikkeld geworden. Ik denk dan vooral aan de komende generaties. Wat worden zij geconfronteerd met complexe uitdagingen en ingewikkelde dilemma's (wonen, klimaat, onrust in de wereld, relaties).

Een grote uitdaging die ik zelf ervaar is: hoe blijven we aangehaakt bij elkaar. Hoe verstaan we elkaar nog: als we roepen om hulp en gewoon even onze zorgen of onvolkomenheid willen delen. Hoe kunnen we een samenleving vormen die elkaar vertrouwt en respecteert, ondanks alle verschillen? Ik heb het antwoord niet. Wat ik wel weet? Elke verbinding begint met: oordeelloos luisteren. Mag de ander nog uitpraten en vertellen wat hij of zij voelt of denkt, zonder dat ik direct verbaal of non-verbaal laat horen wat ik vind? En ik voeg daar graag nog een woord aan toe: genadig. Ik denk dat dit nog wat verder gaat, dan oordeelloos. Genadig luisteren is luisteren met een hunkering om als het ware 'in de schoenen' van de ander te gaan staan en mee te lopen in gedachten en mee te voelen als situaties met je gedeeld worden. En dan niet één mijl, maar wil ik ook die tweede of derde mijl meelopen?

Ik heb bij mijn beëdiging gezegd, dat ik mij zal inzetten met alles wat in mij is om het goede voor de inwoners van de gemeente Elburg te zoeken. Ik kijk terug op een heel warm welkom zowel in het gemeentehuis, als in de samenleving met talloze kennismakingsgesprekken. Het gesprek wat mij het meest bijgebleven is, is de kennismaking met 'de moedige ouders'. Stil heb ik een half uur geluisterd naar hun verhalen van verlies, verdriet en rouw. Er flitst van alles door mijn hoofd in zo’n gesprek. Ik bedenk talloze oplossingen, maar zwijg en wil de schouder zijn waar ze veilig hun verhaal kunnen delen. Dank jullie wel moedige moeders voor het vertrouwen door jullie kwetsbare verhalen met mij te delen.

Ik sluit in gedachten mijn ogen, en herinner mezelf aan de woorden die ik enkele maanden geleden uitsprak bij mijn beëdiging: Heer, help mij om oordeelloos en genadig luisteren.

Anjo Simonse, wethouder